🚩 आजच्या पिढीने छत्रपती शिवाजी महाराजांकडून कोणती प्रेरणा घ्यावी?/What Today’s Generation Should Learn from Chhatrapati Shivaji Maharaj? 🚩

  

🔥 प्रस्तावना

छत्रपती शिवाजी महाराज हे केवळ नाव नाही, तर एक विचारधारा, धैर्य, स्वाभिमान आणि निडर नेतृत्वाचा सर्वोत्तम आदर्श आहे. त्यांच्या चरित्रातून आजच्या तरुण पिढीने शिकण्यासारखे खूप काही आहे, पण प्रश्न असा आहे की आजची तरुणाई त्यांना किती समजते? त्यांचे विचार प्रत्यक्षात कितपत पाळते?

आजच्या डिजिटल युगात, महाराजांच्या शिकवणींना आधुनिक संदर्भात कसा उपयोग करता येईल? या लेखात आपण हे सखोल समजून घेऊया.

---

१️⃣ नेतृत्व आणि स्वाभिमान

✅ शिकण्यासारखे:

• महाराजांनी स्वराज्याची संकल्पना मांडली. त्यांचे नेतृत्व लोकहितासाठी होते, स्वतःच्या वैयक्तिक स्वार्थासाठी नव्हे.
• ते आत्मनिर्भर, निर्णयक्षम आणि कणखर राजा होते.
• महाराज स्वाभिमानाने जगायचे, कोणालाही गुलामगिरी मान्य नव्हती.

💡 आजच्या पिढीने काय शिकावे?

• स्वतःवर विश्वास ठेवा.
• स्वतःचा स्वाभिमान आणि सन्मान गहाण ठेवून कोणीही मोठे होत नाही.
• स्वतःच्या योग्य हक्कांसाठी लढा, पण त्यासाठी चुकीचा मार्ग अवलंबू नका.

📌 उदाहरण:
आज अनेक तरुणांना बाहेरच्या देशात नोकरी करणे हे स्वप्न वाटते, पण महाराजांनी आपल्या भूमीतच संधी निर्माण करून लोकांना रोजगार दिला, सैन्य उभे केले. आपणही देशात राहून मोठे उद्दिष्ट गाठू शकतो.

---

२️⃣ कल्पकता आणि रणनीती

✅ शिकण्यासारखे:

• महाराज हे रणनीतीकार होते. थोड्याच सैन्याने मोठ्या सैन्याला पराभूत करायचे तंत्र त्यांना ठाऊक होते.
• गनिमी कावा ही संकल्पना म्हणजे आधुनिक काळातील स्टार्टअप स्ट्रॅटेजी प्रमाणे आहे!
• त्यांनी रायगड, प्रतापगड, सिंधुदुर्गसारखे किल्ले बांधून संरक्षण यंत्रणा उभी केली.

💡 आजच्या पिढीने काय शिकावे?

• समस्या आल्या तरी योजना आणि रणनीती आखा.
• नवीन संधी शोधा आणि कल्पक विचारसरणी ठेवा.
• कमी संसाधनांतही मोठे यश मिळवता येते.

📌 उदाहरण:
आजच्या यशस्वी स्टार्टअप्स (Jio, Ola, Flipkart) यांनी कमी संसाधनांत मोठी झेप घेतली, जसे महाराजांनी मराठ्यांचे स्वराज्य प्रस्थापित केले.

---

३️⃣ महिलांचा सन्मान आणि समानता

✅ शिकण्यासारखे:

• महाराजांच्या राज्यात स्त्रियांवर अन्याय करणाऱ्या लोकांना कठोर शिक्षा दिली जात असे.
• त्यांनी स्त्रियांना सन्मान, अधिकार आणि सुरक्षितता दिली.
• महाराजांचे सैन्यातही स्त्रियांना स्थान होते.

💡 आजच्या पिढीने काय शिकावे?

• स्त्रियांना समानतेने वागवा, त्यांना प्रोत्साहन द्या.
• स्त्रियांना असुरक्षित वाटेल असे वर्तन करू नका.
• महिलांच्या शिक्षणासाठी आणि सुरक्षिततेसाठी योगदान द्या.

📌 उदाहरण:
आज स्त्रिया पायलट, आर्मी ऑफिसर, उद्योजिका होत आहेत. पण समाज अजूनही महिलांना कमी लेखतो. हे बदलले पाहिजे!

---

४️⃣ संकटांवर मात करण्याची ताकद

✅ शिकण्यासारखे:

• अफजलखान, औरंगजेब, सिद्धी जौहर यांसारख्या बलाढ्य शत्रूंना पराभूत करत महाराजांनी संकटांना संधीमध्ये बदलले.
• संकटे आली तरी घाबरले नाहीत, प्रत्येक अडचणीवर मार्ग शोधला.

💡 आजच्या पिढीने काय शिकावे?

• अपयश आले तरी हरू नका, प्रयत्न करत राहा.
• संकटे स्वीकारून त्यावर उपाय शोधा.
• ज्या मार्गाने यश येत नसेल, तो बदलला पाहिजे, उद्दिष्ट नव्हे!

📌 उदाहरण:
आज तरुणांना छोट्या अपयशामुळे नैराश्य येते. पण महाराजांसारखी जिद्द ठेवली तर कोणतीही कठीण परिस्थिती हाताळता येईल.

---

५️⃣ निसर्ग व पर्यावरणप्रेम

✅ शिकण्यासारखे:

• महाराजांनी वनसंवर्धनावर भर दिला, किल्ल्यांभोवती हिरवाई राखली.
• त्यांची युद्धतंत्रे निसर्गाशी सुसंगत होती, त्यांनी कधीही जंगलतोड केली नाही.

💡 आजच्या पिढीने काय शिकावे?

• पर्यावरण वाचवण्यासाठी प्लास्टिकचा वापर कमी करा, झाडे लावा, जलसंधारण करा.
• वाढत्या प्रदूषणावर उपाय शोधा.

📌 उदाहरण:
पर्यावरण रक्षण केल्याशिवाय आपले भविष्यातील अस्तित्व धोक्यात येईल. महाराजांनी किल्ल्यांच्या सभोवताली झाडे लावून निसर्ग जपला, आपणही तोच वारसा पुढे न्यावा.

---

🚩 आजची पिढी महाराजांच्या शिकवणींचे पालन करते का? 🚩

✅ काही गोष्टी जशाच्या तशा आहेत:

• आजही अनेक लोक महाराजांना आदर्श मानतात, त्यांच्या नावाने प्रेरणा घेतात.
• अनेक तरुण शिवाजी महाराजांच्या विचारांवर आधारित स्टार्टअप्स आणि प्रकल्प सुरू करत आहेत.

❌ काही ठिकाणी आपण अपयशी ठरत आहोत:

• आज अनेकजण त्यांच्या नावाचा वापर फक्त राजकारणासाठी करतात, पण त्यांच्या विचारांवर कृती करत नाहीत.
• महाराज स्त्रियांना आदर देत, पण आजही अनेक ठिकाणी महिलांवर अन्याय, छळ होतो.
• महाराजांनी स्वराज्य उभारण्यासाठी खूप संघर्ष केला, पण आजची पिढी सहज मिळणाऱ्या गोष्टींवर समाधान मानते.

---

🔥 निष्कर्ष: छत्रपती शिवाजी महाराज आपले आदर्श का असायला हवेत?

✅ स्वतःवर विश्वास असला पाहिजे.
✅ स्त्रियांना समान अधिकार दिले पाहिजेत.
✅ आयुष्यातील संकटांवर मात करण्याची ताकद ठेवली पाहिजे.
✅ निसर्ग आणि पर्यावरणाचा आदर केला पाहिजे.
✅ प्रत्येक काम कल्पकतेने, नीतीने आणि आत्मसन्मानाने केले पाहिजे.

🚩 आजच्या पिढीने शिवाजी महाराज फक्त नावाने नाही, तर कृतीने स्वीकारले पाहिजेत! 🚩

---

🔖 #हॅशटॅग्स:

#छत्रपतीशिवाजीमहाराज #शिवजयंती #मराठासम्राज्य #स्वराज्य #शिवशक्ती #मराठामोळा #शौर्यगाथा #शिवप्रेम #मराठीब्लॉग

🔥 Introduction

Chhatrapati Shivaji Maharaj is not just a name; he is a symbol of courage, wisdom, self-respect, and visionary leadership. His life is full of lessons that the youth of today can learn from, but the real question is:

👉 How well does today's generation understand him?
👉 Do they truly follow his principles, or is he just a historical figure to them?

In today’s digital world, let’s explore how Chhatrapati Shivaji Maharaj’s teachings can be applied in modern times.

---

1️⃣ Leadership and Self-Respect

✅ Lessons to Learn:

• Chhatrapati Shivaji Maharaj introduced the concept of Swarajya (self-rule) and led a people-centric leadership model.
• He was self-reliant, decisive, and fearless in the face of adversity.
• He never bowed down to oppression and always fought for justice.

💡 What Should Today’s Generation Learn?

• Believe in yourself.
• Respect yourself and never compromise your self-worth.
• Stand up for what is right but do not follow unethical paths.

📌 Example:
Many youngsters dream of working abroad, but Chhatrapati Shivaji Maharaj built an empire within his homeland, creating jobs and strengthening local governance. Similarly, one can achieve success while contributing to their country’s growth.

---

2️⃣ Strategic Thinking & Innovation

✅ Lessons to Learn:

• Chhatrapati Shivaji Maharaj was a master strategist. He defeated much larger armies using innovative battle techniques.
• His famous Guerrilla Warfare (Ganimi Kava) is similar to today’s startup strategy – using fewer resources but achieving maximum results.
• He built forts like Raigad, Pratapgad, and Sindhudurg for better defense, showcasing long-term vision.

💡 What Should Today’s Generation Learn?

• Always plan ahead and strategize in difficult situations.
• Think creatively and use innovation to solve problems.
• You don’t need vast resources to succeed; intelligence and planning can overcome limitations.

📌 Example:
Just like today’s successful startups (Jio, Ola, Flipkart), which started with limited resources and disrupted the market, Chhatrapati Shivaji Maharaj built an empire against the odds.

---

3️⃣ Women’s Empowerment & Respect

✅ Lessons to Learn:

• In Chhatrapati Shivaji Maharaj’s reign, anyone harming women was severely punished.
• He ensured women had dignity, safety, and rights.
• Even in his army, women held significant positions.

💡 What Should Today’s Generation Learn?

• Treat women with equality and respect.
• Do not support or tolerate crimes against women.
• Support women's education and empowerment.

📌 Example:
Today, women are excelling as pilots, army officers, entrepreneurs, and leaders, but society still discriminates against them. We need to change this mindset.

---

4️⃣ Resilience and Overcoming Challenges

✅ Lessons to Learn:

• Despite facing powerful enemies like Afzal Khan, Aurangzeb, and Siddhi Johar, Chhatrapati Shivaji Maharaj never backed down.
• He turned challenges into opportunities through intelligence and courage.

💡 What Should Today’s Generation Learn?

• Never be afraid of failures.
• Instead of complaining about problems, find solutions.
• If one path doesn’t work, change the approach, not the goal.

📌 Example:
Many young people feel hopeless after failures. However, history proves that persistence and determination lead to success.

---

5️⃣ Love for Nature & Environmental Awareness

✅ Lessons to Learn:

• Chhatrapati Shivaji Maharaj emphasized forest conservation and sustainable warfare.
• He never cut down forests for war and ensured that his forts remained surrounded by greenery.

💡 What Should Today’s Generation Learn?

• Reduce plastic use, plant trees, and conserve water.
• Find innovative solutions to fight pollution and climate change.

📌 Example:
Without environmental protection, our future generations will suffer. Chhatrapati Shivaji Maharaj’s eco-friendly fortifications are proof that development and nature can coexist.

---

🚩 Does Today’s Generation Truly Follow Chhatrapati Shivaji Maharaj’s Principles? 🚩

✅ Where We Are Doing Well:

• Many respect and admire Chhatrapati Shivaji Maharaj, using his name for inspiration.
• Young entrepreneurs are adopting his innovative strategies for business growth.

❌ Where We Are Failing:

• Many only use Chhatrapati Shivaji Maharaj’s name for political benefits but do not implement his values.
• Women’s safety remains a major issue, despite Chhatrapati Shivaji Maharaj’s strong stance against injustice.
• Today’s generation expects quick success without hard work, while Chhatrapati Shivaji Maharaj’s journey was full of struggles.

---

🔥 Conclusion: Why Should Today’s Youth Follow Chhatrapati Shivaji Maharaj’s Ideals?

✅ Believe in yourself and your abilities.
✅ Respect and empower women.
✅ Face challenges with courage and persistence.
✅ Protect the environment for future generations.
✅ Work with intelligence, strategy, and self-respect.

🚩 Chhatrapati Shivaji Maharaj should not just be a historical figure but a living inspiration in our daily lives! 🚩

---

🔖 Hashtags:

#ChhatrapatiShivajiMaharaj #ShivJayanti #MarathaEmpire #Swarajya #ChhatrapatiShivajiMaharajJayanti #IndianHistory #ProudMarathi #MarathaWarrior

Unlocking the Power of Mindfulness: A Path to Stress-Free Living / माइंडफुलनेसची ताकद: तणावरहित जीवनाचा मार्ग

 

Unlocking the Power of Mindfulness: A Path to Stress-Free Living

In today’s fast-paced world, stress and anxiety have become an inseparable part of life. But what if you could find peace and clarity amidst the chaos? Mindfulness is the key to achieving that balance. Let’s dive into the concept of mindfulness, its benefits, and practical ways to integrate it into your daily routine.

What is Mindfulness?

Mindfulness is the practice of being fully present in the moment, without judgment. It involves paying attention to your thoughts, emotions, and surroundings with awareness and acceptance.

Benefits of Mindfulness

1. Reduces Stress: Mindfulness helps you focus on the present, reducing overthinking and anxiety.
2. Improves Mental Clarity: It enhances concentration and decision-making skills.
3. Boosts Emotional Well-being: Practicing mindfulness fosters self-compassion and emotional resilience.
4. Enhances Physical Health: Studies show mindfulness can lower blood pressure and improve sleep quality.
   

How to Practice Mindfulness Daily

1. Start Your Day with Gratitude: Take a moment to reflect on things you are thankful for.
2. Mindful Breathing: Spend 5 minutes focusing on your breath, inhaling and exhaling deeply.
3. Practice Mindful Eating: Pay attention to the taste, texture, and aroma of your food.
4. Disconnect from Devices: Allocate time to disconnect from screens and connect with nature.
5. Journal Your Thoughts: Write down your emotions and thoughts to clear your mind.

Mindfulness is not just a practice; it’s a way of life. Incorporating it into your daily routine can lead to a healthier and more fulfilling life.

माइंडफुलनेसची ताकद: तणावरहित जीवनाचा मार्ग

आजच्या जलदगती जगात ताणतणाव हा जीवनाचा अविभाज्य भाग बनला आहे. परंतु, जर तुम्हाला या गोंधळाच्या मध्यावर शांतता आणि स्पष्टता सापडली तर? माइंडफुलनेस हे त्याचे उत्तर आहे. चला, माइंडफुलनेस म्हणजे काय, त्याचे फायदे आणि ते दैनंदिन जीवनात कसे आणायचे हे जाणून घेऊया.

माइंडफुलनेस म्हणजे काय?

माइंडफुलनेस म्हणजे वर्तमान क्षणात पूर्णतः उपस्थित राहणे, कोणताही न्याय न करता. यामध्ये आपल्या विचारांना, भावना आणि आजूबाजूच्या परिस्थितींना जागरूकतेसह स्वीकारणे येते.

माइंडफुलनेसचे फायदे:

1. तणाव कमी होतो: माइंडफुलनेस तुमचे विचार आणि चिंता कमी करून तुम्हाला वर्तमानावर लक्ष केंद्रित करण्यास मदत करते.
2. मानसिक स्पष्टता सुधारते: एकाग्रता आणि निर्णयक्षमता वाढते.
3. भावनिक कल्याण वाढते: माइंडफुलनेस आत्म-संवेदना आणि भावनिक स्थिरता विकसित करते.
4. शारीरिक आरोग्याला चालना: संशोधनानुसार माइंडफुलनेस रक्तदाब कमी करते आणि झोपेची गुणवत्ता सुधारते.

दैनंदिन जीवनात माइंडफुलनेस कसा आणावा?

1. आभाराने दिवसाची सुरुवात करा: तुम्ही कशासाठी कृतज्ञ आहात यावर विचार करा.
2. श्वसनावर लक्ष केंद्रित करा: ५ मिनिटे सखोल श्वासावर लक्ष केंद्रित करा.
3. माइंडफुल खाणं: अन्नाचा स्वाद, पोत, आणि सुगंध याकडे लक्ष द्या.
4. डिव्हाइसपासून डिस्कनेक्ट व्हा: स्क्रीनपासून वेळ द्या आणि निसर्गाशी जोडून घ्या.
5. विचारांची नोंद ठेवा: आपल्या भावना आणि विचार लिहून काढा.

माइंडफुलनेस ही केवळ एक पद्धत नाही, तर ती जीवन जगण्याची एक शैली आहे. ती आपल्या दिनचर्येत समाविष्ट केल्यास तुमचे जीवन निरोगी आणि समाधानी होईल.

#Mindfulness #StressFreeLiving #MentalHealthMatters #StayPresent #WellnessJourney #PositiveMindset #LifeBalance #SelfCare

Old School - नकाराचा दिवस

Old School - नकाराचा दिवस 

गोष्ट तेव्हाची आहे जेव्हा स्मार्ट फोन नव्हते आणि ३००० SMSचा रिचार्ज मिळायचा फक्त ३० रुपये मध्ये. २००५ च्या आधी आणि २००० नंतरचा साल तेव्हा चॅटिंग ही SMS नेच होत होती. 

अंकिता आणि सिद्धार्थ एकाच चाळीत रहात होते. अगदी लहानपणापासून त्यांची मैत्री आणि घरी ये जा होत होती. दोघे ही जसे जसे वयात येत होते तसे ते एकमेकांत गुंतत चालले होते. पण कोणीही पुढाकार घेत नव्हते जे आहे ते हक्काचे आहे असे गृहीत धरले होते आणि योग्य वेळ आली विचारू असे मनोमनी दोघांनी ठरवले होते. जेव्हा कॉलेजचे दिवस होते तेव्हा दिवस भर एकत्र असायचे आणि घरी आल्यावर पण SMS मध्ये चॅटिंग होत होती. त्यांना ही ओढ जाणवत होती मैत्रीची वेस ओलांडावी वाटे पण मनाशी पक्के केलेल्या निश्चयाची त्यांना सारखी आठवण होती.

           सिद्धार्थ तिच्या पेक्षा मोठा होता त्यामुळे लवकरच त्याचे कॉलेजचे शिक्षण पूर्ण करून तो नोकरीला लागला. दोघेही खुश होते एकाचे स्वप्न पूर्ण झाले म्हणुन. अंकिताला तर अभिमान वाटत होता सिद्धार्थला नोकरी लागली त्याने त्याचे एक स्वप्न पूर्ण केले आणि त्याच्या आईचा भार हलका केला. आता तिला तिची चिंता सतावत होती कारण अंकिता अजून कॉलेजला होती लास्ट ईयर बीकॉम. तिची खूप स्वप्नं होती घरची परिस्थिती हलाखीची असल्याने तिला आपोआप बंधने लागली होती. अंकिता पण तशी शांत पण महत्त्वाकांक्षी होती एकदा मनाशी पक्की केलेली गोष्ट ती पूर्ण करायचीच. ती एकुलती एक असल्याने तिला आई बाबाची स्वप्नं पूर्ण करायची होती आणि त्यासाठी तिने स्वतः च्या बर्‍याच इच्छाना तिलांजली दिली होती. सिद्धार्थ पण एकटाच होता तो आणि त्याची आई दोघे राहत होते त्याचे वडील सिद्धार्थ लहान असतानाच वारले. एकट्या आईनेच त्याला लहानचे मोठे केले त्यामुळे त्याची आई म्हणजे जीव की प्राण होती त्याच्यासाठी. 

सिद्धार्थ नोकरीला लागल्यापासून त्यांच्या मध्ये हळू हळू बोलणे कमी झाले आणि त्यांना एकमेकांना वेळ देणे कठीण झाले. सुट्टीच्या दिवशी भेट मात्र होत होती तेव्हा किती बोलू किती नये असे होत असे. इतके सगळे असून पण अजुनही कोणीच कोणाला प्रेमाची कबुली देत नव्हते. पण कळत होते की प्रेम तर आहे कधी ही विचारले तरी होकार हा असणार आहे. त्यामुळे असेच चालू ठेवत त्यांनी दिवस काढायला सुरुवात केली. सिद्धार्थला राहून राहून वाटायचे की आपण एकाच वर्गात असतो तर बरे झाले असते. एक वर्ष नापास होवून त्याला अंकिता सोबत एकाच वर्षात येयचे होते पण अंकिताला ते मान्य नव्हते त्यामुळे पुढे जाऊन अशी वेळ येणार हे देखील माहीत होते. प्रत्यक्षात होणार त्रास हा आता जाणवायला लागला होता. 

सिद्धार्थला नोकरी लागल्यापासून तसा थोडा तो निर्धास्त झाला होता त्याला वाटले की आता लपून ठेवण्यात काही अर्थ नाही. सरळ तिला बोलून टाकू म्हणजे दोघातला दुरावा तरी कमी होईल आणि तसेही लगेच काय लग्नाचा विचार नाही. त्याला अंकिताचीही तितकीच काळजी होती जेव्हढी तिला असलेल्या तिच्या जबाबदारी आणि स्वप्नांची होती. पण एकदा फक्त बोलून दाखवावे असे त्याला सारखे वाटत होते. त्यामुळे त्याने अंकिता विचारायचे ठरवले. त्या दिवशी शुक्रवार होता समोर भेटून बोलण्यासाठी सिद्धार्थची हिम्मत होत नव्हती कारण असे रोजचे बोलणे वेगळे आणि शेवटी प्रेमाची कबुली देणे हे वेगळेच होते. म्हणून त्याने तिला कॉल करायचा ठरवले आणि सगळी हिंमत एकवटून त्याने तिला कॉल करुन आधी इकडच्या तिकडच्या गप्पा मारल्या आणि एकदम सांगितले की माझ तुझ्यावर मनापासून प्रेम आहे अगदी लहानपणापासून हे तर तुला माहीत असेलच. आजवर बोललो नाही पण आता मला नोकरी मिळाली आहे त्यामुळे तुला सांगाव असे वाटले. 

याची काहीच कल्पना नसल्याने अंकिता त्याला मध्येच थांबवत नाही म्हणाली कारण एकदम सिद्धार्थचे असे प्रेमाचे बोलणे ऐकून अंकिता थोडी गोंधळली आणि काय बोलाव तिला सुचेना. आनंद मानावा की चिंता हेच तिला कळेना तिचेही प्रेम होते पण ही ती वेळ नाही आणि नव्हतीच निदान तिच्यासाठी तरी. आता हा एक होकर दिला तर सगळे बदलणार होते हे तिला माहीत होते. तिचे स्वप्नं, आई वडिलांची अपेक्षा या सगळ्या गोष्टी तिच्या डोळ्या समोर उभ्या राहिल्या आणि आजवर सिद्धार्थ वर केलेले प्रेम तिला फिके वाटू लागले. या सगळया विचारांच्या गदारोळात तिने पटकन नाही म्हणून सांगितले आणि “ सिद्धार्थ तू हे काय बोलत आहेस आपण तर छान मित्र आहोत ना. मग हे मध्ये प्रेम कुठून आले. आणि तसेही मला माझे करियर करायचे आहे. आई बाबांचे स्वप्न पूर्ण करायचे आहे. मी माझा वेळ प्रेमात नाही वाया घालवू शकत. मला ते नाही जमणार माझ सगळीकडे दुर्लक्ष होईल.”  असे बरीच टोचणारी वाक्य मुद्दाम बोलून तिने सिद्धार्थला एकदम जमिनीवर आणले होते. नाही म्हटले तरी कबुली न दिल्यामुळे एक मर्यादेचे कुंपण तरी होतेच दोघांमधे इतकी वर्ष आणि तेच तिला अजून काही दिवस हवे होते. 

सिद्धार्थला तर एकदम श्वास काढून घेतल्यासारखे झाले. तो तिला समजावत होता की सगळे पाहिल्यासारखेच असेल मी फक्त प्रेमाची कबुली देत आहे. पण अंकिताला ते नको होते आता तरी, कारण प्रेमात लगेच अपेक्षा वाढतील मग नाही पूर्ण झाल्या की चिडचिड होईल आणि शारीरिक आकर्षण ही वाटेल. म्हणजे हे वेगळे जग आत्ताच तिला नको होते. तिने ठरवले होते स्वतःहून काही करियर करायचं आणि मग सिद्धार्थला कबुली देयची. पण सिद्धार्थ ने आधीच विचारून सगळे होत्याचे नव्हते केले होते. सिद्धार्थ ने खूप समजवले पण तिने ऐकले नाही आणि आपल्याच मतावर ठाम राहिली. 

त्याला काहीच सुचत नव्हते आपला अंदाज कसा काय चुकला अंकिता बद्दल या विचाराने तो वेडापिसा झाला होता. ऑफिस मध्ये कामात लक्ष लागत नव्हते. आधीच मितभाषी असलेला सिद्धार्थ कोणाला काही बोलू शकला नाही आणि ऑफिस सुटल्यावर त्याला घरी देखील जावे वाटत नव्हते. कारण आईला त्याला पडलेला चेहरा लगेच कळेल हे त्याला माहीत होते. सिद्धार्थ ने स्वतः ला या विचारांतून बाहेर पडायचे म्हणुन कुठे तरी बिझी करने महत्वाचे होते. तो सरळ ऑफिस संपले की टेबल टेनिस खेळलाय गेला. कारण हा एक टाइमपास तो नेहमी मोकळ्या वेळेत ऑफिस मध्ये करत असे आणि तिथे खेळात लक्ष देवून शरीराला त्रास दिला की मनाला काही वेळ ते  बाजूला ठेवते त्यामुळे हा प्रसंग जास्त त्रास देणार नाही असा त्याचा समज झाला. ऑफिसच काम तीन शिफ्ट मध्ये होते त्यामुळे कोणी ना कोणी सोबत खेळायला असायचे. सिद्धार्थने घरी आईला कॉल करुन सांगितले उशीर होईल तू जेवण करून झोप. खरतर त्याला त्या सगळ्या लोकांना टाळायचे होते जे रोज त्याच्याशी बोलत असत. त्यादिवशी सिद्धार्थ सकाळ पर्यंत खेळला इतका की आता शरीरातून घाम येणे ही जवळपास बंद झाले होते अगदी कोरडे ठाक शरीर ज्यात पाण्याचा एकही थेंब शिल्लक नसेल अगदी डोळ्यातून निघावा इतकाही. इतके असतानाही त्याच्या मनातील भावना मात्र वेळोवेळी जन्म घेत होत्या. त्याला कळून चुकले यातून लवकर सुटका नाही. 

दुसऱ्या दिवशी सकाळी ६:३० ला कंपनीची शेवटची कैब निघते ती करून जाणे एकदम नाईलाज असल्याने सिद्धार्थ त्याने घरी निघाला. गाडीचा वेग ही फिका वाटेल इतके विचार त्याच्या मनात पळत होते. त्याला एकाच गोष्टीचे जास्त दुःख झाले होते की नजरेची भाषा, काळजी, आपुलकी, आकर्षण या सगळ्या गोष्टी मिळून जे प्रेम जन्माला येते हे तेच होते आमच्यात पण मग तिने अश्या पद्धतीने का नकार दिला. इतकी वर्ष आम्ही एकमेकांना ओळखत होतो तर मला नाही का तिच्या मनातले कळणार. नाही का कळणार तिची स्वप्न तिच्या इच्छा, अपेक्षा, जबाबदाऱ्या मला. एखाद्या परक्या माणसाला उत्तर द्यावे असे तिने मला दिले होते. 

गाडी घरी जात होती पण त्याला कुठेच पोहोचायचे नव्हते इतके त्याला जग परके वाटू लागले होते. एखादा शेवट गोड वाटावा इतका त्याला अंत जवळ वाटू लागला होता, पुढे काय होईल अंकिता तर पुन्हा त्याला दिसणार होती मग भावनांना आवर घालून नॉर्मल कसे राहू हे आणि अनेक प्रश्न त्याला पडू लागले होते. गाडीच्या खिडकीतून घर जवळ आल्याच्या खुणा दिसू लागल्या. ह्रदयाची धडधड इतकी स्पष्ट त्याने कधीच ऐकली नसेल त्याला अंकिता समोर दिसेल की काय भीती ने तो जास्तच धास्तावला होता. कैब ड्राइवरने मध्येच मला हाताने हलवत भानावर आणले तो कधी पासून सिद्धार्थला हाक मारत होता कुठे उतरायचे आहे म्हणून याचेही त्याला भान नव्हते. आज त्याचेच घर त्याला परके करू वाटत होते. शेवटी घराजवळच्या नाक्यावर तो उतरला तिथून त्याला पायी जायचे होते पण आज पावले पण उचलत नव्हती शरीर जड झाल्यासारखे वाटत होते. घर जवळ आल्यावर राहून राहून त्याला हे पण वाटत होते की आईला यातले काही कळता कामा नये. 

लहानपणापासूनचे प्रेम आज तिच्या नकारामुळे एक दिवसात तिरस्कार आणि राग या भावनेत कधी बदलत गेले हे त्याला ही कळले नाही. आता त्याला अंकिता समोर येऊ नये असेच वाटत होते, वर कुठेही न पाहता मान खाली घालून सिद्धार्थ घरच्या दरवाज्यात पोहोचला. थोड मन घट्ट करून त्याने दरवाजा वाजवला आणि आईने जसा दरवाजा उघडला तसा सिद्धार्थने तिला घट्ट मिठी मारली.  डोळ्यातून एकही अश्रू न गाळत त्या दिवशी तो खूप रडला. आईला वाटले दमून भागून आल्यामुळे सिद्धार्थने असे केले असेल तिने पण त्याला मायेने गोंजारत थोडा वेळ तसेच दोघे थांबले. सिद्धार्थसाठी सगळे संपले होते पण आईमुळे आणि आईसाठी जगण्याचा श्वास त्याने राखून ठेवला होता. 

- हर्षद कुंभार

क्रमश:.. 

 

#harshadkumbhar #kshankahiwechalele #marathi #article #marathiwriters #blogspot #india #wai #satara #maharashtra #pune #mumbai #bloggers #marathiblog #marathibloggers #story #breakupstory #breakup #love #लघुकथा #मराठी #हर्षदकुंभार #क्षणकाहीवेचलेले #प्रेम #कथा #ब्लॉग

Copyrights to @harshadkumbhar

भाग -२ 

नांदेड एनजीओ 

 

Sachin Tendulkar...

                     क्रिकेट म्हणजे सचिन हे सर्वमान्य समीकरण बनले आहे. सचिनचा सामना पाहणे ही पर्वणीच असायची . जी मी देखील अनुभवली आहे .हल्लीच झालेल्या IPL स्पर्धांमधील MI V/s RCB सामना डोळ्यात साठवून ठेवला आहे , सचिनला प्रत्यक्ष खेळताना पाहण्याचा अविस्मरणीय आनंद घेता आला. सचिन मैदानात जरी आला ना मग ते प्रत्यक्ष खेळायला असो वा सराव असो, सचिन !!! सचिन !!! घोषाने स्टेडीयम दणाणून जाते. अंगावरच लव पेटून उठावे तसे रोम रोम जोशाने भरून उठते. प्रत्यक्ष हा अनुभव हजारो प्रेक्षकांनी भरलेल्या स्टेडीयममध्ये घेतल्यानंतरच तुम्हाला कळेल. पण आता सचिन नसेल खेळायला असतील त्या फक्त त्याच्या आठवणी. आणि आठवणी कधीच रिटायर होत नाहीत. सचिन ने जेव्हा एकदिवसीय सामन्यात २०० केले तेव्हा त्याच्या गौरव प्रित्यर्थ एक कविता केली होती.

कधी शांत तर कधी खवळलेला…
आरसा हा समुद्राचा,
कधी  नम्र तर कधी कठोर…
स्वभाव या व्यक्तिमत्वाचा.

कधी गुणी शिष्य एका गुरूचा…
तर कधी गुरु हा नवोदितांचा,
कधी अपयशी तर कधी विजयी…
बादशाह हा विक्रमांचा.

दिसत असला लहान साधा तरी…
काळ सगळ्या गोलंदाजांचा,
निरंतर खेळत रहा तू सदैव…
हाच निरोप आहे प्रत्येक चाहत्याचा.

सातासमुद्रापार घेवून गेलास मराठीचे नाव…
हा परिणाम आहे तुझ्या विक्रमांचा,
ओळखायला क्षण आहे पुरेसा…
कारण तसा प्रवास आहे आपल्या सचिनचा.

सचिन तेंडूलकरचा असेल…
प्रत्येक मराठी माणसाला अभिमान,
क्षितिजावर चमकणाऱ्या ताऱ्यासम…
सदैव असेल त्याचा सम्मान  - हर्षद कुंभार.          

  सचिनसम तोच, दुसरा सचिन होणे नाही…विविध वाक्यांनी सन्मानित कारकीर्द असलेला सचिन घरातला कोणी एक वाटतो. त्याच शांत आणि नम्र बोलन लक्ष वेधून घेते. सामान्य व्यक्तीमत्व असामान्य ओळख. अशी ओळख त्याच्या कारकिर्दीतल्या कर्तुत्वाने निर्माण केली आहे. त्याच्या पुढील आयुष्यासाठी खूप खूप शुभेछ्या- हर्षद कुंभार                            

  

आठवणीतले मे महिने

                                                                                                

                              आठवणीतले मे महिने 

मे महिना म्हंटले तर सगळ्यांना आठवते ते घाम,गरमी,उकाडा. जरा शाळेत असतानाचा मे महिना आठवून पहा बर,  वाटले ना सुखद. असणारच तो काळच मस्त होता. मी आता तुम्हाला माझ्या मे महिन्याबद्दल सांगणार आहे जो आम्ही शाळेत असताना अनुभवला आणि आठवणीत जपला आहे. सध्या मे महिना चालू आहे, त्यामुळे मला माझे जुने दिवस आठवले म्हणून लिहावेसे वाटले. तर ७ -१०  मे या तारखेत आम्ही ३ कुटुंब गावाला जायचो. त्यावेळेस गावाला जायच्या आधीच आमची गावाला काय काय करायचे याचे प्लानिंग आम्ही भांवडे करायचो. तुम्ही म्हणाल ३ कसे तर थोडे कुटुंबाबद्दल सांगतो म्हणजे अजून नीट कळेल तुम्हाला.माझ्या कुटुंबात आम्ही ३ भाऊ आई, बाबा मिळून  ५ . नंतर माझे २ काका आहेत त्याच्यात मोठे काका त्यांचा घरात ६ मेंबर ,२ नंबरचे काका त्यांच्या घरात ७ मेंबर, तर असे सगळे मिळून १८ जन आम्ही जायचो.माझे दोन्ही काका ST महामंडळाच्या सेवेत होते, म्हणून कसला त्रास नव्हता तसा 

त्याकाळी आम्ही सकाळी ६ ची बस ठरलेली असायची भिवंडी - इचलकरंजी. आता आम्ही १८ जन म्हणजे बसमध्ये जास्त आम्हीच, जसे काही family टूर वाटायची.
ह्या सगळ्या गोष्टी साल २००० पूर्वीच्या आहेत, त्यावेळी मुंबई - पुणे एक्प्रेस हाईवे नव्हता त्यामुळे सध्याच्या जुन्या हाईवेने आमचा प्रवास त्यामुळे साहजिक आम्हाला ७ तास लागायचे गावाला जायला. बसने जाताना मी आणि माझा २ नंबर काकांचा मुलगा आम्ही दोघे ड्राइवरच्या तिथे शेजारी केबिनमध्ये बसायचो. आम्हाला तिथे बसायला खूप आवडायचे.तेव्हा गाडी चालत असताना समोर बसून  पाहणे म्हणजे काय मज्जा असते जे पुढे बसतात त्यांना माहित असेल. ड्राइवर काकांना आम्ही उगाच रेसिंग लावायला सांगायचो. मग तेही दुसऱ्या गाडीला ओवरटेक करायचे.खूप मज्जा वाटायची तेव्हा लोणावळा ,खंडाळा जवळ आला की दर्या, खोऱ्या बघायला खूप गम्मत वाटायची, खंडाळ्याचा वळणदार घाट तुम्हाला माहित असेलच.

तर असे बसमध्ये धमाल करत आम्ही सकाळी ६ ला  निघालेले गावाला दुपारी २ - २ .३० पर्यंत पोचायचो. आमचे गाव पुणे - सातारा हाईवेमध्ये पाचवड फाटा म्हणून आहे. त्या पाचवड स्टेण्डला दुपारी पोचायचो मग दरवेळेस ठरल्याप्रमाणे आमचे पाय त्या  रसाच्या गुऱ्हाळाकडे जायचे ते नित्य ठरलेले होते. तिथे मस्त २  ग्लास रस घेतल्यावर आमची पदयात्रा चालू होयची, आमची कुंभारांची वाडी आहे सातारा - वाई  रोडलगत पाचवड स्टेन्ड पासून १ - २ km वर आमची वाडी आहे. तिथे पायी चालत जाताना दुतर्फा आंब्याची झाडे आमचे मुख्य आकर्षण असायचे. कोणत्या झाडाला किती आंबे आहेत हे बघून ठेवत असू आम्ही, खाली रस्त्याला पडलेले आंबे चाचपून बघत आम्ही पुढे वाडीकडे वाटचाल करायचो.

आमची वाडी म्हणजे १० - १५  घरांची फक्त. सगळे भावकीतले. वाडीत आमची ४  घर सामोरा - समोर होती. तीन घर ३ चुलत आजोबा यांची आणि एक आमचे, तर वाडीत आलो की पहिले आम्ही भावंडे मागे सपरात जायचो, तिथे आमची जनावरे असायची आता जास्त नाहीत बैल तर एकही नाही फक्त म्हशी आहेत. बैल,गायी,म्हशी आणि नवीन वासरू वगैरे आहे की नाही. त्या वासराला चरायला नेहायला आम्हाला प्रचंड आवडायचे. मागे सपरात ना एक आंबाच्या झाड आणि जांभळाचे झाड त्या  जांभळाची जांभळे अशी टपोरी मोठी मोठी ना काय सांगू तुम्हाला,  एक डाळिंबाचे पण झाड होते. वाडीत एक पाण्याचा आड आहे १२ महिने त्या आडाला पाणी पावसाळ्यात तर पाणी इतके वरती असते की सहज हाताने घेवू शकतो. जवळच एक छोटासा पाट आहे मग आमची स्वारी पाटाला पाणी आहे की नाही पाहायला . वरती माळाला मोठा कॅनल आहे आम्ही त्यावेळेस  खूप घाबरायचो कॅनलमध्ये पोहायला, आम्ही आपले पाटात खुश. पाट बघून आलो की सकाळी पोहायचे प्लांनिंग सुरु होयाचे. 

संध्याकाळी  आम्ही अंगणात जेवायला बसायचो, मस्त ४ घरातला स्वयपाक एकत्र बाहेर यायचा. मग ज्याला जे आवडेल तसे तो घेयचा. जेवताना मग सगळ्यांच्या गप्पा कुणाचे काय चालले आहे वगैरे. जेवण आटोपले की जोपायाची तयारी  तुम्हाला माहित असेल गावाला किती लवकर जोपतात ते. मग अंगणातच सगळ्यांचे अंथरून असायचे  तेव्हा गावाला उश्या,पांघरून जास्त नसायच्या मग आमची भांडणे मला पाहिजे वगैरे.. घरातले मोठे कसेतरी समजूत काढायचे पण मग थोड्या वेळाने सगळे जोपले की ह्याची पांघरून खेच त्याची उशी खेच हा प्रकार होयचा सकाळी ज्याला त्याला कळायचे कुणाचे काय काय गेले ते. वाडीच्या आजूबाजूला सगळी शेती आमची त्यामुळे मेमध्ये पण रात्रीची थंडी लागायची तिकडे. सकाळी ६ -७  ला  जाग येतेच गावाला आणि इथे शहरात १०  वाजले  तरी उठायचे नाव नसायचे आता ही आणि तेव्हाही. मग  सकाळी ब्रश आणि  टॉवेल आदि वस्तू घेवून पाटाकडे निघायचो आम्ही,  ब्रश आणि नैसर्गिक विधी वगैरे आम्ही जाताना आवरून घेयचो मग पाटात सगळ्यांच्या उड्या असायच्या. १ तासभर खेळून झाले की सगळे घराकडे, त्यावेळेस  विहिरीत पोहायची खूप भीती वाटायची त्यामुळे तिथे कधीच गेलो नाही.  घरी आलो की मस्त भूक लागलेली असायची मग चहा चपाती वर सगळे. इथे घरी मी कधीच चहा चपाती खाल्ली नाही पण गावाला का कुणास ठावूक मी आवडीने खायचो. 

पेट पूजा झाली की आमचा मोर्चा असायचा रानात, तिथे करवंदाच्या जाळी शोधायचो कुठल्या जाळीला करवंदे जास्त आहेत बघायचो . करवंदे तेव्हा पिकलेली नसायची. कारण एक तरी पाऊस पडावा लागतो तेव्हा पिकतात ती आणि मेमध्ये गावाला पाऊस होतोच होतो कधी कधी गारांचा बर का, तुम्ही आताच बातम्यांमध्ये  पाहिलं असेल सातारा, कराड भागात गारांसह पाऊस. गारांचा पाऊस म्हंटले की आम्ही प्लेट घेवून पावसात त्या गारा झेलायला किव्वा जमा करायला.  त्या गारांची चव वेगळीच आणि मस्त असायची. मग काय पाऊस पडला की करवंदे पण पिकायची. वारा सुटला की आंबे पण पडायचे आम्ही मग रस्त्याला बघायला जायचो आंबे गोळा करायला. सपरातले  जांभळाचे  झाड राहिले की तिथे तर मेमध्ये हमखास जांभळे असायचीच,पण तिथे एक अडचण असायची त्या झाडाला नेहमी आमची मारकी गाय नाहीतर मारका बैल बांधलेला असायचा त्यामुळे आम्हाला ना थोडे कस्ट करायला लागायचे. आमच्यातला एक त्या जनावराला स्वताकडे खिळवत ठेवायचा आणि मग बाकीच्यांनी झाडावर जायचे. 

आमची वाडी डोंगराच्या पायथ्याला असल्याने जवळ डोंगरात जळण आणायला जायला खूप आवडायचे आता त्या डोंगराला दगड खाणीने सगळे खावून टाकले आहे वाईट अवस्ता आहे डोंगराची. डोंगराला शोभाच राहिली नाही आता पहिल्यासारखी. आमच्या वाडीला नैसर्गिक सौंदर्य जे काही लाभले आहे ना ते तोड नाही, डोंगरातून वाडीजवळ जे ओढे येयचे ना ते इतके मोठे आणि खोल दरी सारखे आहेत. काही ओढे तर इतके घनदाट आहेत की खाली तळला सूर्यप्रकाश पोचत पण नाही. आम्ही त्या ओढ्या - ओढ्यातून करवंदे आणायला जायचो. 

तिकडे शेतात खत टाकायची कामे आम्ही आवडीने केली आहेत आजही करतो.  खत बैल-गाडीत  भरताना ना त्या खताच्या उकिरड्यात एक मोठा अळीसारखा किडा सापडायचा "हुमणी" बोलतात त्याला गावाकडे आम्ही खूप घाबरायचो त्याला, आमचे काका मुद्दाम त्याला आमच्या शर्टमध्ये  टाकायचे, तेव्हा काय होत असेल आमचे विचार करा. खत टाकून झाले की मग अंघोळीला पुन्हा पाटावर. तिथे आमची २ - ३ वेळा अंघोळ होयची दिवसातून. 

गावाकडे एकाच घरात TV तो पण फक्त शुक्रवारी हिंदी पिक्चर आणि रविवारी मराठी पिक्चर तेव्हडेच बघायचो. गावाकडे TV चे जास्त आकर्षण नव्हते. दिवसभर भटकायचे.  असं सगळे करता करता जून कधी येयचा कळायचे नाही मग शाळा सुरु होयच्या आधी २ - ३ दिवस पुन्हा घरी भिवंडीला . अश्या सगळ्या मे महिन्याच्या आठवणी जमा करून आम्ही ठेवल्या आहेत. आज सगळी भावंडे जॉबला  आहेत त्यामुळे आधीसारखे एकत्र जाने होत नाही. कधी लग्नाला जमली तर ते पूर्वीचे दिवस आठवतो ती धमाल आठवतो. बरे वाटते नाही ! 
                                                                                                                                           - हर्षद कुंभार 

१ मे २०११ - सेवा निवृत्ती

                                                              १ मे २०११ - सेवा निवृत्ती 

खूप वर्ष वाहणाऱ्या धबधब्याचे अचानक पाणी पडणे बंद झाल्यावर कसे एकदम आयुष्य थांबल्यागत वाटते ना. खडकाला त्या प्रहावाची झालेली सवय , आसपासच्या वेलींना, झाडांना आणि धबधब्याच्या डोहात राहणाऱ्या जलचर प्राण्यांवर किती परिणाम होतो हे सांगणे कठीण आहे. 
हे सगळे सांगण्याचा संदर्भ असा की सेवा निवृत्त झालेल्या व्यक्तीचे आयुष्य काहीसे असेच होते. रोज सकाळी उठून चाललेली धावपळ, ऑफिसला वेळेवर पोचायची पळापळ अचानक मधेच सगळे थांबणार असते.

तुम्हाला वाटत असेल हा लेख लिहिण्यामागचा  उद्देश काय तर माझे बाबा येत्या १ मे २०११ ला सेवा निवृत्त होत आहेत, आणि योगायोग पहा १ मे कामगार दिनादिवाशीच सेवा निवृत्ती.  

हा महिना मी त्यांना थोडे अपसेट पहिले आहे. अपसेट तर होणारच ना इतकी वर्ष त्यांनी नोकरी केली आणि अचानक एके दिवसी सगळे बंद. खूप वेळ चाललेला गोंगाट एकदम बंद झाल्यावर कान कसे सुन्न होतात ना तसेच काहीतरी आयुष्य होत असेल. त्यांना कदाचित चिंता असेल की पुढे काय करायचे फक्त शांत बसून आयुष्य काढणारे माझे बाबा नाहीत. त्यांना हीपण काळजी असेल की घराचे कसे होणार सगळे नीट सांभाळतील ना आपली मुले. काहीना या गोष्टीचे इतके गांभीर्य वाटत नसेल पण जवळून पाहिल्यावर थोडे जाणवते की निवृत्त होवून घरी असलेल्यांची अवस्ता काय असते ती. मी काही दिवसात बाबांना इतरांशी या बद्दल बोलताना पहिले आहे त्यांना खरच १ मे नंतरचे आयुष्य कसे असेल या बद्दल त्यांना चिंता आहे , या नवीन बदलात आपण  कधी आणि कसे  ढळू याचे याचा ते विचार करत होते . एक दिवसाची सुट्टी आपल्याला हवी-हवीशी वाटते पण कायमची सुट्टी हे ऐकूनच कसेतरी होते ना.  १९७७ पासून माझे बाबा सर्विस करत होते, इतके दिवस  मी त्यांना पाहत आहे मला आणि घरातल्यांना त्यांना रोज ऑफिसला जाताना बघायची सवय झाली आहे. त्यामुळे १ मे पासून आम्हाला थोडे गणित चुकल्यासारखे वाटणार आहे. मला अशा आहे माझे बाबा

हा नवीन बदल लवकरच स्वीकारतील. त्यांना या सगळ्याची सवय होयला थोडा वेळ जाईल.  सध्यातरी इतकेच 

जमले मला सांगायला, यापेक्षा जास्त बोलायला तेवढी समाज नाही किव्वा कदाचित मी लहान आहे तेव्हडे बोलण्यासाठी.     

  

न घडलेली Advertise विथ Shah Rukh Khan (Advertise With Shah Rukh Khan)

                      "न घडलेली Advertise विथ Shah Rukh Khan "

लेखाचे नाव बघून तुम्ही चकित झाला असाल पण हे सत्य आहे. तर या घटनेला आता ३ वर्ष झाली .त्यावेळेस मी पुणेला होतो माझ्या शिक्षणासाठी 

माझे एम. सी. एम. चे (Master in Computer Management)   दुसरे वर्ष चालू होते. तर ही तिसऱ्या टर्म ची गोष्ट आहे. आम्ही कॉलेजचे खास ५ मित्र समीर , सागर, तुषार, हरिष  आणि मी आणि हो माझा मावस भाऊ निलेश.

       तर नेहमी प्रमाणे आम्ही कॉलेज मधून ५-६ पर्यंत घरी आलो होतो. आप आपल्या घरी पोचल्यावर , इतरांसारखा मला पण सम्याचा (सम्या म्हणजे समीर हे तुमच्ता लक्षात आले असेल) फोन आला की 

"अरे Shah Rukh Khan चे शुटींग आहे त्यात त्याचा सोबत मुलांची गरज आहे". 

ती हुंदाई कंपनीच्या i10  ची जाहिरात होती. मला थोडे रोमांचक वाटले  अर्थातच कुणालाही वाटेल Shah Rukh Khan  सोबत जाहिरात करणार आपण टीवी मध्ये दिसणार , हे आणि अनेक स्वप्न डोळ्यासमोर जमा झाली. माझ्यासारखे इतर मित्रांचे पण तसेच हाल होते. मग काय आम्ही तयार झालो. आणि हो तिकडे संध्याकाळचे जेवण होते येयला आणि जायला गाडी होती (खर तर त्या adervertise पेक्षा आमचा Timepass होणार हे आम्हाला जास्त मजेशीर वाटले ). त्यामुळे वाटले एवढे सगळे जुळून आले आहे, पण आम्ही घरी होतो आणि हे घरी सांगितले असते तर जावू दिले नसते. मग मित्राच्या घरी पूजा घडवली आम्ही त्यादिवशी आणि निघालो. bollywood च्या सुपरस्टार ला प्रत्यक्ष पाहायला.   

बहाणा करून आम्ही निघालो आणि ठरलेल्या ठिकाणी भेटलो . तासभर वाट बघत एकदाची गाडी आली, आधीच खूप मुले मुली त्या गाडीत होते. मग गाडीत बसलो तेव्हा नुकताच Shah Rukh Khan चा ओम शांती ओम येवून गेला होता म्हणून गाडीत "दर्द ए डिस्कोचे" गाणे  आणि इतर गाणी वाजत होती. गाडीत सगळे धमाल मस्ती चालू होती, सगळ्याच्या डोळ्यात एकच स्वप्न दिसत होते Shah Rukh Khan ला पाहण्याचे. 

तर आमची गाडी जाणार होती बालेवाडी स्टेडीयम ला जिथे कॉमन वेल्थचे गेम्स होणार होते,त्यासाठी contruction चे तिथे बरेचसे काम चालू होते. आम्ही तिथे पोचलो तेव्हा खूप गाड्यांचा ताफा आधीच हजर होता. फक्त ३-४ मी. च्या जाहिरातीसाठी पण बराच लवाजमा लागतो  हे तेव्हा कळले. बर तर आम्ही गाडीतून उतरलो नाही स्टेडीयम चे दिशेने निघालो.          

               आत गेलो तेव्हा एक स्टेज दिसले स्टेडीयम अजून पूर्ण झालेले नव्हते त्यामुळे काही भागच त्याचा advertise साठी वापरणार होते, त्या स्टेज नंतर आम्ही सगळ्यांनी थोडी नजर फिरवली तेव्हा कळले आधीच उर्वरित स्टेडीयम भरगच्च प्रेक्षकांनी भरले होते. आमच्या मनात पाल चुकचुकली आम्ही त्या मित्राला बोललो अरे हे काय आहे . तेव्हा त्या महाभागाने पूर्ण खुलासा केला मी Shah Rukh Khan च्या Advertise साठी मॉब हवा होता, सो तुम्हाला शुटींग पण बघायला मिळेल म्हणून तुम्हाला बोललो चला. आम्हाला थोडे थोंडत मारल्यासारखे झाले, नंतर भानावर आलो तेव्हा आम्हाला पण त्या प्रेक्षात बसायला सांगितले. "आलीय भोगासी असावे सादर "  ही म्हण आठवून आम्ही आहेत त्यात मज्जा मस्ती करू ठरवले. स्टेडीयम वर हिरवळ चांगली होती तेव्हा म्हंटले चला इतकेपण बोर तरी होणार नाही. 

 इतके  स्टेडीयमच्या तिथे कसले तरी शुटींग चालू होते थोडे तिकडे पण लक्ष गेले. तिथे काही फिरंगी मोडेल्स नाचत होत्या . काही वेळ ते पाहिल्यावर कंटाळा आला मग म्हंटले थोडे जवळ जावून पाहावे म्हणून त्या दिशेने गेलो तर काय ४-५ पैलवान समोर उभे , थोडे इकडे तिकडे पहिले तर त्या स्टेडीयमच्या चहुबाजूला असेच पैलवान उभे होते कुणी आमच्या सारखे तिथे जावू नये म्हणून

मग काय मोर्चा माघारी वळला, तिथे खाण्यासाठी नास्टा आला कालाल्य्वर थोडे हायसे वाटले 

काय आहे ते पाहायला गेलो तर लग्नात जसा उपीट , उपमा नाहीतर कांदेपोहे अगदी तसेच होते ते 

आणि अश्या लग्नातल्या नास्त्याचा आणि आमचा आधीपासून ३६ चा आकडा.

      नास्टा आणि ते उरकल्यावर तिथे काही लोक ते bannar आणि काही झेंडे घेवून आले. काही वेळाने एक कॅमेरावाला तिथे आला आणि काही सेकंद त्याने काय शूट केले ते तो स्वतः आणि देवच जाने. म्हंटले आता Shah Rukh Khan तरी पाहायला मिळेल म्हणून तिथे कसातरी ११ पर्यंत थांबलो , देव जणू आमची परीक्षाच घेत होता Shah Rukh Khan कसला तिथे त्याची सावली पण दिसली.         

         आता मात्र सगळ्यांना झक्क मारली आणि इथे आलो असे वाटायला लागले. पोटात कावळे ओरडायला लागले होते. त्यानंतर जो काही शिव्यांचा पाऊस पडला आम्ही , आता तुम्हाला कळलेच असेल कुणा कुणाला त्या पावसात भिजवले असेल ते आम्ही.

             तिथून बाहेर आलो आणि आधी पोटापाण्याचे काही बघायचे ठरवले. सगळ्यांनी आपले खिसे चाचपले आणि ढाबा शोधायला लागलो, आता आम्ही होते बालेवाडीला जो हायवे टच आहे तिथे ढाबा शोधायला जे काही आम्हाला चालायला लागले. त्या नंतर ढाबा दिसला तिथे गेलो स्टार्टर म्हणून पापड मागवले तेव्हा त्या सम्याच्या मित्राचा फोन आला. ते सगळे निघालो होते आणि आम्हाला शोधात होते. झाले का मग त्या पापडाचे पैसे दिले, पापड हातात उचलेले आणि निघालो आपापल्या घरी.

                जे काही घडले त्या नंतर दुसऱ्या दिवशी कॉलेज मध्ये जे काही आम्ही हसलो. दिवसभर एकमेकांना चिडवत होतो  Shah Rukh Khan कसा दिसतो रे.

तर  अशी आमची सत्य घटना "न घडलेली Advertise विथ Shah Rukh Khan "

                  

माझी आई

आज थोडे वेगळ्या वाटेवर जात आहे. लेखचे नाव बघून तुम्हाला कळलेच असेल हा लेख माझ्या आई शी संबधित आहे.
खरतर आई हा विषय इतका मोठा आहे की त्याला हात घालायला हिम्मत लागते, तेव्हा मी थोडे डेरिंग केले आहे.
आपली आई ही सगळ्यांना प्रिय असते, आणि मी त्याला अपवाद नाही पण बाबापण तितकेच आहेत , सध्या फक्त आई बद्दल बोलणार आहे.
तुम्ही विचार करत असाल या कवीला एकदम काय झाले, कविता सोडून लेख लिहायला ,
पण आईला कवितेमध्ये यमकांच्या चौकटीत नाही व्यक्त करता येणार, मी तसा प्रयत्न केला पण जमला नाही,
म्हणून हा लेख शेवटी भावना पोचवणे याला महत्व. तर जेव्हा कळायला लागले तेव्हा पासून मी आईला बघतोय तिने टेलरिंगच्या कामात स्वतःला इतके झोकून दिले आहे.  
 माझ्या आईला पहिले कि जिद्द , कठोर मेहनत याचा अर्थ काय असतो तो स्वतः  मी आईमध्ये पहिला आहे.
आजतागायत ती रोजनिशी चालू आहे. आम्हा ३ भावांना सांभाळून टेलरिंगचे काम आई करायची. तेव्हा आई सकाळी ५.३० उठायची   
बाबांचा डबा करून देयाचा मग शिवनकाम करायचे ते ११.३० पर्यंत नंतर मग दुपारचे जेवण बनवून, जेवण झाले कि थोडे १ तास आराम म्हणून जोपायाचे , जोपायाचे कसले घडीभर पडायचे म्हणा ना
की पुन्हा शिवणकाम ते थेट ७.०० पर्यंत मग रात्रीचे जेवण बनवून मग सगळे आवरून पुन्हा शिवणकाम ते रात्री १२.०० - १२.३०  पर्यंत. बघा असे रोजनिशी होती आईची
आजही तशीच आहे. कधी कंटाळा नाही की हयगय नाही. किती दुखणे असो नाहीतर आजारपण असो ती कधी थांबली नाही.
तिची ही चिकाटी पाहून त्यावेळेस आम्हाला वेडेपणा वाटायचा , पण आता आम्ही थक्क होतो ते सगळे आठवून. आईने कधी ऐकले नाही आमचे , आम्ही तिला त्रास होयचा म्हणून शिवणकाम नको करू असे नेहमीच सांगत आलो आहे. 

आज इतकी वर्ष झाली आम्ही लहानाचे मोठे झालो कामाला लागलो , आई अजून जशी पूर्वी होती तितकीच उत्साही आहे. आम्हाला कधी कधी नवल वाटते हे सगळे. ती आजही सकाळी त्याच  वेळेला उठते आधी फक्त बाबांचा डब्बा होता आता आमचा पण असतो. जिद्द , चिकाटी , खूप मेहनत परिश्रम याचा अर्थ आईने तिच्या जगण्यावरून आम्हाला शिकवला . बाकी आमचे लाड , इतर गोष्टी जश्या सगळ्यांच्या आई करतात तशाच झाल्या.   पण आईचा आयुष्याचा हा प्रवास मला नेहमीच प्रेरणादायी ठरला आहे आणि पुढेही तरेल यात शंका नाही.  सांगण्यासारखे खूप आहे पण आता इथेच थांबवतो.  माझ्या आईची ओळखा करून देयाचा हा माझा प्रयत्न होता.  - हर्षद कुंभार 

 
 
   

कदाचित हा प्रसंग घडायचाच होता माझे मन पूर्ण पदावर येण्यासाठी.

आज काम थोडे जास्तच होते आणि आधीच दिलेले काम पूर्ण झाले नव्हते त्याचे वेगळेच टेन्शन, तरी कसाबसा काम थोडे उरकून घेतले मुंबई मधील मित्रांना माहीतच असेल ट्रेन पकडायची धावपळ मी पण असाच ७.०२ ची पकडण्यासाठी आटोपून निघालो तरी थोडासा उशीर झाला आणि समोर गाडी उभी फक्त ब्रिज ओलांडून जायचे होते पण माझ्या त्याच ट्रेन मधील लोकांनी ब्रिज असा भरून गेला कि गाडी अशी डोळ्यासमोरून गेली. आणि डोळ्यासमोरून गाडी गेल्याचे दुख  तुम्हाला पण माहित असेल , मग उगाच त्या ब्रिज अडवलेल्या लोकांना शिव्या देताच खाली उतरलो , एकतर आधीच कामाचे टेन्शन होते त्यात असे काही झाले कि खूप राग येतो . मग काय आता पुढच्या ७.२१ च्या गाडीची वाट बघत बसलो होतो . मोबाईलमध्ये मग उगाच गेम खेळण्याचा प्रयत्न करू लागलो, तसे लक्ष नव्हते त्या गेममध्ये उगाच मन उदास झाले होते. काही काळ गेल्यावर एक लग्न झालेली मुलगी कडेवर एक छानशी छोतुशी मुलगी घेवून माझ्याजवळ आली आणि म्हणाली मला वेस्ट ला जायचे आहे कसे जायचे . मी जास्त विचार न करता , कुठलेश्या विचारात तिला समोरच्या ब्रिजवरून  डाव्या हाताला जा म्हणालो. ती thanx म्हणाली आणि आणि गर्दीत नाहीशी झाली.काही क्षणात भानावर आल्यावर एकदम खडबडून जागा झालो आणि मी केलेली चूक लक्षात आली , मी त्या मुलीला उजव्या बाजूला जा सांगण्याऐवजी डाव्या बाजूला जा बोललो.  मला कसेतरी वाटले मी तडक उठलो आणि धावत गेलो त्या गर्दीत त्या मुलीला शोधात ब्रिज वर गेली ती नुकतीच डाव्या बाजूला वळलेली पहिले, लगेच गेली आणि त्यांना माफ करा मी चुकीचे सांगितले गडबडीत पण वेस्ट ला इथून उजव्या बाजूला जावे लागेल तुम्हाला. ती " अय्या तुम्ही इथपर्यंत आलात सांगायला खरच thanx a lot . मी sorry  म्हणालो , माझ्यामुळे उगाच तुम्ही चुकीच्या दिशेने गेला असता , हलकेच चेहेर्यावर हास्य आणून आभारी मानाने ती गेली उजव्या बाजूला , तो पर्यंत पुन्हा माझी ७.२१ ची गाडी आली होती मग काय आता पुन्हा धावत जावून एकदाची पकडली गाडी. आता थोडे मन हलके वाटत होते या प्रसंगानंतर..............

 कदाचित हा प्रसंग घडायचाच होता माझे मन पूर्ण पदावर येण्यासाठी.      - हर्षद कुंभार 

          

एक अनुभव असाही

                                                      एक अनुभव असाही  

मध्यंतरी  पुण्याला गेलो होतो यात्रेला सासवड मध्ये पांगारे गाव आहे आईचे तिथे तेव्हा ची गोष्ट आहे ही

माझी मावस बहिण आणि आम्ही बसलो होतो timepass म्हणून मी cell मधली गाणी लावली तेव्हा ते 

" माझिया प्रियाला प्रीत कळेना " गाणे लागले , तेव्हा माझी बहिण म्हणाली अरे याचे original गाणे माहित आहे का ?

माझ्या माहितीप्रमाणे जे गाणे आहे तेच original आहे. तर तिने मला तिच्या मोबाइल मध्ये मेसेग दाखवला 

आश्चर्याची गोष्ट म्हणजे माझी कविता आहे ना "का माझिया प्रियाला प्रीत कळेना "  याचेच पहिले कडवे होते ते.

मला हसावे कि रडावे तेच कळेना. तिला म्हणालो वा माझीच कविता मला दाखव, तर तिचा विश्वास बसेना या गोष्टीवर, 

मग माझ्या मोबाईल मध्ये मला जेव्हा ही कविता सुचली त्यावेळेस save केलेला  ड्राफ्ट तिला दाखवला. तेव्हा तिला पटले ते

आता बोला .........

 हर्षद कुंभार