१ वर्ष , ६ रूममेट आणि ५ स्वयंपाकी …
वर्ष २०१४ एप्रिल महिन्यात पुण्यात आलो तोच हा साल. सुरुवातीला काही दिवस मावशीकडे राहिलो पण जास्त दिवस रमू शकणार नाही हे माझेच मला माहीत होते. मलाही माझी स्वतंत्र बॅचलर लाईफ जगायची होतीच जी तोवर कधी जगलो नव्हतो.
कंपनीतील माझ्यासोबत जॉईन झालेले अजून २ जण छान मित्र झाले होते त्यांच्या सोबत ही सुरुवात होणार होती. ठरल्याप्रमाणे आम्ही कंपनी जवळ कुठेतरी रूम पाहायला सुरु केले. डांगे चौक मध्ये हवा असलेला आणि नवीन कंस्ट्रक्शन झालेला असा २ BHK फ्लॅट मिळाला.
नवीन फ्लॅट मध्ये सगळेच आम्हाला नवीन संसार सुरु करत असल्यासारखे विकत घ्यावे लागले. त्या दोघांमध्ये तर मी अगदीच नवीन त्यामुळे गादी घेण्यापासून सगळी सुरुवात. आम्ही तिघे तर सेट झालो होतो पण फ्लॅटचे भाडे १२ हजार तिघांत परवडणारे नव्हते मग अजून ३ जण आम्ही शोधत होतो. त्याप्रमाणे आम्ही कंपनी आणि इतर ऑनलाइन साईट्स वर तशी जाहिरात दिली.
रोज पोरांचे फ्लॅट बाबतीत कॉल येऊ लागले होते त्यांना सविस्तर माहीती देत फ्लॅट पाहायला येण्यासाठी तारखा आणि वेळ देत होतो. आम्ही आयटी कंपनी मध्ये होतो म्हणून विद्यार्थी सोडून फक्त जॉब करणारी पोरं आम्हाला हवी होती. आम्ही मुलाखत घेतल्या सारखे बरेच पोरांना पडताळून पाहिले आणि ३ पोर निवडली. १ जण कॉग्निझंट , १ जण इंफ़ोसिस आणि एक जण इंटरशिप करणारा असे आम्ही फायनल केले. ठरल्याप्रमाणे त्यांच्या कडून सुरुवातीच्या सेटअपचे पैसे घेतले, आमचा थोडा भार हलका झाला होता आणि होणार होता.
आमचे ६ जणांचे जेवण कंपनीत होयचे पण ते जास्त दिवस चालले नाही कारण आम्ही कंटाळलो होतो आणि शेवटी मेस लावावी की फ्लॅट वर सोय करावी या निर्णयावर पोचलो. काही दिवस मेस सुद्धा लाऊन पाहिली पण पोरं भारीच शौकीन त्यांना हवे ते खायला मिळत नव्हते. सरते शेवटी मग फ्लॅट वर सोय करू असे ठरले.
फ्लॅटवर सोय करायच्या दृष्टीने आमच्याकडे काहीच नव्हते असे म्हणायला हरकत नव्हती शिवाय काही वस्तू एका कडे होत्या त्यामध्ये १ कुकर, १ टोप/पातेले आणि १ शेगडी. आता पुन्हा संसाराचा अविभाज्य भाग असलेल्या किचनला आम्हाला सजवायचं होते. महत्वाची अशी भांडी आम्ही D-Mart मधून घेतली. राहिला प्रश्न शेगडी आहे पण गॅस सिलेंडर तर लागणार म्हणून विचारपूस केली तर ब्लॅकने घेणे परवडणारे नव्हते. मग एकाच्या नावाने गॅस सिलेंडर घेण्याचं आम्ही ठरवले आणि काँट्रीब्युशन काढून आम्ही तेही केले. महत्त्वाचे असे सर्व झाले होते आता फक्त स्वयंपाकी राहिला.
ज्या सोसायटीमध्ये आम्ही राहत होतो तिथे वॉचमन काकांना आम्ही सांगून ठेवले आणि दुसऱ्या दिवसापासून रोज एक तरी मावशी/काकू विचारायला येऊ लागल्या. त्यातली पहिली स्वयंपाकी आम्हाला लाभली ती वयस्कर मावशी म्हणजे आम्हीच त्यांना फायनल केले जास्त अनुभव असेल या अर्थाने. दुसऱ्या दिवसापासून फ्लॅट वर स्वयंपाक सुरु झाला आमचे १५ दिवसात रुटीन बसले. दर आठवड्याला १६ नंबर बस स्टॉप जवळ आठवडे बाजार भरतो तेव्हा आळी-पाळीने दोघा-दोघांनी बाजार रविवारी भरायचा आणि महिन्याचा किराणा हे पण नक्की केले. प्रत्येक गोष्टीचा हिशेब मांडून ठेवायची सवय होतीच त्यामुळे महिनाअखेरीस मग प्रत्येकाचा हिशेब ही केला जायचा. हे सगळे अगदीच सुरळीत चालू झाले.
गंमत सुरु झाली ती काही दिवसांनी जेव्हा कॉग्निझंट वाला मित्राने मावशींबद्दल तक्रार करायला सुरुवात केली. त्याचे ऑफिस टाइम हे सकाळी ८ ते ५ असे होते त्यामुळे मावशींना सकाळी त्याच्यासाठी लवकर येऊन स्वयंपाक करून जायला लागत असे पण संध्याकाळी तो एकटाच असायचा फ्लॅट वर. त्या मावशींना बोलायची भारीच हौस त्यामुळे त्या मित्राला आपली सगळी घरची दुःखभरी कहाणी ती रोज संध्याकाळी ऐकवायची. बिचारा सुरुवातीला नवीन म्हणून सर्व ऐकायचा. २ महिन्यात तो इतका बोर झाला की विचारू नका दुसरी स्वयंपाकी बघू म्हणून बोलू लागला. मग काय झाला पुन्हा शोध सुरु …
काही दिवसांनी दुसरी स्वयंपाकी मावशी मिळाली आणि तिचेही रुटीन चालू झाले पण काही दिवसात हे लक्षात की ही नवीन मावशी भाजीमध्ये तेल खूप वापरते त्यामुळे ते आम्हाला आर्थिक आणि शारीरिक दृष्ट्या परवडणारे नव्हते. त्या मावशी बद्दल जरा संशय देखील येऊ लागला होता की तिने आम्हाला तिचे नाव खोटे सांगितले आहे आणि तिचे पान खाणे हे आपण आम्हाला खटकत होते.
याच दरम्यान आम्हाला आमचे स्वतः चे कपडे धुवून आणि फ्लॅटची साफ सफाई करून कंटाळा आला म्हणून आम्हाला कपडे धुवायला आणि फरशी पुसायला म्हणून अजून एक मावशी मिळाली ती फक्त तेव्हडेच काम करायची असे नाही पण इतर बायकांच्या गोष्टी सांगत असायची. तिच्या सांगण्यावरून आम्हाला असे कळले की दुसरी मावशीने आम्हाला खोटी माहीती दिली आहे. म्हणून हिला पण आम्ही काढून टाकली आणि नवीन मावशीचा शोध पुन्हा सुरु …
फरशी पुसणाऱ्या मावशीने तिच्या ओळखीच्या एका मावशीला आणले आणि ही आमची ३ री मावशी स्वयंपाकी होती. हीचे रुटीन बसता बसता एक गोष्ट कळली की ही नवीन तिसरी मावशी भाजीमध्ये शेंगदाण्याचा कूट खूप वापरते आणि जवळ जवळ सगळ्याच भाजीमध्ये वापरते. आता पोरांना अश्या भाजीची सवय नसल्याने ते भाजी घेऊन जायला टाळू लागले. शेवटी फरशी पुसणाऱ्या मावशींना सांगून तिलाही काढून टाकले. तसा तिला थोडा रागही आला कारण ती तिची मैत्रीण असल्यासारखं दोघी एकाच वेळी यायच्या आणि गप्पा मारत काम चालू असायचे. आणि ते बंद होणार होते.
आता आम्ही विचार केला की आपणच पाहू एखादी चांगली. तेव्हा आमच्या कंपनीतील एक मैत्रीण आमच्या सोसायटी मध्ये राहत होती तिने तिच्या घरी काम करणारी मावशी सुचवली. आता ही ४ थी मावशी आमच्याकडे येणार होती. तिचेही रुटीन सुरु झाले पण कालांतराने तिने चपाती बनवण्यात गडबड करायला सुरुवात केली. तिच्या चपात्या इतक्या कडक होत होत्या की दुपारीच त्या चावायचं म्हणले तरी जमत नव्हते. त्याबद्दल एक मताने आम्ही त्या मावशींना सांगितले तर ती म्हणाली की हे विकतचे पीठ असेच असते त्यामुळे चपात्या बिघडत आहेत. तुम्ही दळून
आणा पीठ. तिच्यासाठी आम्ही ते पण उपद्व्याप केले पण परिस्तिथी काही बदलली नाही. शेवटी मावशीच बदलली.
पुन्हा शोध सुरु ….
शेवटी आम्ही पण सतत मावशी बदलून कंटाळून गेलो होतो आणि फरशी पुसणाऱ्या मावशींना विचारले की तुम्हीच करता का. सुरुवातीला ती नाहीच म्हणत होती कारण तिला बाहेर पण कामे आहेत जमणार नाही वेळे अभावी. आमचा शोध सुरूच होता त्यात आमच्या वर दया येऊन कधी कधी या मावशी आम्हाला नास्ता बनवून देयच्या. खूप विनवण्या करून करून शेवटी त्या मावशीने एक काम सोडून आमच्याकडे सुरु केले आणि आमच्या लिस्ट मध्ये ५ व्या स्थानी विराजमान झाल्या. आमचा आनंद गगनात मावेना असेच झाले होते. सगळे आलबेल चालू होते आणि वर्ष ही संपत आले होते त्यामुळे मावशीने तिचे पैसे वाढवून मागीतले होते. आम्ही पण इतक्या दिवसाची ओळख म्हणून मस्करी मध्ये करू करू बोलून काही दिवस घालवले. तिला वाटले पोर सिरियसली घेत नाहीये म्हणून तिने वेगळाच मार्ग निवडला आणि आम्हाला घाबरावयाला सुरू केले बोलता बोलता तिच्या पोरांबद्दल सांगू लागली की तिची मुले किती रागीट आहेत एक तर जेल मध्ये पण जाऊन आला आहे इत्यादी. ..
नाईलाजाने आम्हाला पैसे वाढवले लागले आणि मावशीला वाटले पोरं आता आपल्याला दबकून राहतील. ती कधीपण दांडी मारायला लागली तिच्या मर्जीने सर्व चालू लागले. आमचे स्वातंत्र्य गेल्यासारखे वाटल्याने आम्हाला निर्णय घेणे भाग होते. त्यात आमचे घरभाडे ही वाढले सगळं हिशेब बिघडू लागला. प्रत्येकाला जास्त खर्च होत आहे असे दिसू लागले आणि या मावशीला पण काढायचा निर्णय झाला. आणि आता बास म्हणून पुन्हा बाई नकोच बाबा म्हणून सगळे वैतागले. हळू हळू एक एक जण फ्लॅट पण सोडू लागला सुरुवात माझ्यापासून झाली कारण माझं लग्न झाले मे २०१५ मध्ये नंतर एक एक जण निघून गेला.
तो एक वर्षांचा अनुभव खूप काही देऊन गेला. - हर्षद कुंभार (२१/०९/२०१८)
#KshanKahiWechalele #harshadkumbhar #marathi
