भावनांनी भरलेलं हे आभाळ ...
मोकळं करू वाटतं.
अगदी शब्द होऊन ...
पानापानावर विसावू वाटतं.
मग भरून आलेलं मन ...
एक-एक ढग जमा करू लागतं,
पण वास्तवाचा खट्याळ वारा ...
सारं आभाळच वाहून न्हेत.
पुन्हा मन मोकळे ...
पान मोकळे ...
वीज पडल्यागत मन...
जळकं झाड होऊन जातं. - हर्षद कुंभार (१८/०५/२०१७ ११.२०)
